Numri i njerëzve që nuk kanë një vend pune dhe një dyqan është shumë më tepër se i atyre që kanë. Për të qenë njeri dhe për të jetuar njerëzisht, nuk është kusht as një vend pune, as një dyqan. Kjo është e vërtetë sot, ashtu siç ishte shekuj më parë. Nga ana tjetër, nuk ka njeri pa shtëpi dhe ai që ka është si një i mbijetuar nga fatkeqësia. Sepse njeriu nuk mund të jetë i pastrehë. Mund të mos ketë dyqan, por nuk mund të mos ketë shtëpi. Njeriu lind në shtëpi, rritet në shtëpi dhe gjen identitet në shtëpi. Njeriu dhe shtëpia janë si dy të pandashme. Kështu ka qenë dje, kështu është sot, kështu do të jetë edhe nesër.
Kur bashkohet shtëpia dhe njeriu, jeta merr kuptim. Mendohet se ai që ka shtëpi, ka edhe paqe. Supozohet se ai që ka shtëpi, ka edhe sofër. Kur bashkohen shtëpia dhe njerëzit, si rezultat mund të kuptohet qetësia, rehatia dhe ushqimi i njeriut. Kur shtëpia bashkohet me besimin dhe bëhet shtëpi besimtare, rriten edhe pritshmëritë nga shtëpia. Shtëpia në të cilën njerëzit besojnë në Allah është mjedisi më i përshtatshëm për realizimin e qëllimit të Allahut në krijimin e njeriut. Para xhamive që ndriçojnë qytetet, shtëpitë ndriçojnë zemrat. Njerëzit e lindur në shtëpi shkojnë në xhami dhe studiojnë nëpër medrese. Një njeri që bën dhikër në një shtëpizë dervishësh (teqe) është një që ka lindur dhe është sjellë në jetë nga nëna në shtëpi. Prandaj themi se shtëpia është baza. Andaj themi se jeta fillon në shtëpi, përhapet nga shtëpia dhe kthehet përsëri në shtëpi.
SHTËPI BESIMTARE
Shtëpia përmendet duke iu referuar kujtdo që i përket. Shtëpia nuk ka besim apo e kundërta, por banori i saj ka besim. Shtëpia në të cilën jeton besimtari është shtëpi besimtare. Pasi që shtëpitë dëshmojnë veprat e njerëzve brenda, shtëpitë që dëshmojnë besimin dhe veprat e mira janë shtëpi besimtare bi idhnil-lah (me lejen e Allahut). Në shtëpitë besimtare mbizotëron besimi. Nënat dhe baballarët aty rritin një brez besimtarësh, me lejen e Allahut. Në këtë konkluzion na shpie fakti që ne kemi vend faljeje në shtëpitë tona dhe që kemi themeluar dhe poseduar një shtëpi me logjikën e medresesë.
Shtëpitë tona janë streha jonë, medreseja jonë, xhamia jonë dhe burimi ynë i dashurisë. Ne e ndërtojmë këtë botë dhe botën tjetër në shtëpitë tona. Ruajtja e ndërtesës dhe e identitetit të saj është në pikën e shenjtërisë për ne. Privatësia e shtëpive tona është privatësia jonë. Niveli i shtëpive tona është edhe niveli ynë.
Ata të cilët përpiqen për udhëzimin e të tjerëve është më e arsyeshme që të fillojnë nga shtëpitë e tyre. Situata e qiririt që nuk jep dritë në fund është e papranueshme. Të gjitha llojet e sadakasë duhet të jepen fillimisht në shtëpitë tona. Sepse shtëpia jonë është një zonë e mbrojtur ku mund të qëndrojmë sa më larg hipokrizisë. Shtëpia jonë është bërthama jonë. Mbrojtja e bërthamës është mbrojtja e rrapit. Ne mund ta ndërtojmë shtetin islam në shtëpi, që është pritshmëria jonë më e lartë si mysliman. Ndërtimi dhe mbrojtja e tij është edhe thelbësore, edhe më e lehtë.
Nëse në muret e shtëpive tona varim tabela që pasqyrojnë gjërat tona të shenjta, kjo nuk mjafton për t’i bërë shtëpitë tona besimtare. Kur fëmija shikon fytyrën e babait dhe nënës dhe kur ata e shikojnë fëmijën, është më e vlefshme dhe më efektive për ne të kemi një fytyrë që na kujton Allahun. Një dëshmi e sinqertë e familjes për njëri-tjetrin është më e vlefshme se dëshmia e njerëzve të tjerë. Ne jetojmë në një botë ku askush nuk mund të njohë askënd ashtu si njerëzit në shtëpi e njohin njëri-tjetrin. Vendi ku kalojmë pothuajse tërë jetën tonë, është një vend identifikimi si për njerëzit ashtu edhe për engjëjt. Në shtëpinë tonë shfaqet vetvetja jonë e vërtetë dhe karakteri jo i shtirur. Aftësia jonë për të bërë durim në shtëpi është një tregues i vërtetë. Shtëpia jonë është vendi ku edhe buzëqeshja, edhe fytyra jonë e tensionuar lexohen më qartë. Për këtë arsye, shtëpitë tona janë vendet më ideale ku jetojmë dhe pasqyrojnë besimin tonë. Meqë jemi besimtarë, elhamdulil-lah, shtëpitë tona duhet të jenë vende ku reflektohet ky besim. Për këtë arsye, duam një shtëpi besimtare. Drejtësi, mëshirë, detyrë, përgjegjësi, sinqeritet, pastërti… Çfarëdo që pritet nga ne duhet të jetë në shtëpinë tonë dhe burimi i saj duhet të jetë shtëpia.
FËMIJA DHE SHTËPIA
Shkollat mund t’u japin fëmijëve tanë diploma, por prindërit janë ata që do t’ua japin atyre karakterin në shtëpi. Këtë mund ta shpjegojmë me një shembull shumë të thjeshtë: Cila furrë mund të pjekë bukë të klasit të parë nga një grurë i dorës së dytë? Është kaq e qartë dhe e thjeshtë se, fëmija i një vatre ku prindërit fillojnë duke thënë ‘bismil-lah’ kur martohen dhe vazhdojnë kështu, është ndryshe nga fëmija i një vatre që nuk është kështu. Shtëpia besimtare është vendi ku rriten njerëzit që shkojnë në xhami. Meqenëse i mbushim xhamitë nga shtëpitë, do të thotë se nuk mund t’i mbushim xhamitë nga shtëpitë boshe.
Le të përcaktojmë edhe një herë pozicionin e shtëpive tona në këtë aspekt: A është shtëpia jonë vatër që edukon njerëz për Islamin apo jo? Këtë mund ta matim edhe me veten, edhe me fëmijët tanë.
Nëse shtëpia jonë nuk ka mundur të bëhet vatër, qoftë edhe e vogël, që i edukon njerëzit për Islamin, duhet të kthehemi një çast e më parë dhe ta marrim shtëpinë tonë në mbrojtje dhe mirëmbajtje me logjikën e ‘kështjellës së fundit’. Sepse shtëpitë tona janë një mirësi e madhe nga Allahu. Çfarë mirësie tjetër mund të kenë të drejtë të presin nga Allahu ata që nuk e kanë shfrytëzuar këtë mirësi? Sa e sinqertë do të ishte për ata që nuk mund t’i hapin shtëpitë e tyre për Zotin, të dëshirojnë që bota të hapej ndaj Islamit? Sa tingëlluese është një kërkesë e tillë?
PIKA MË E RËNDËSISHME: USHQIMI HALLALL
Përgjigja e parë për hulumtimin se nga duhet t’ia fillojmë është: Nga ushqimi dhe fitimi në mënyrë hallall i tij. Hallalli nuk mund të merret thjesht duke mos ‘vjedhur’. Edhe ta “meritosh” atë që e posedon është një kriter i hallallit aq sa të mos e vjedhësh. Shtëpia ku konsumohen gjërat, ngrënshmëria dhe përdorshmëria e të cilave janë marrë nga feja, është shtëpi hallall. Ne duam një shtëpi nën mbrojtje hallall, veçanërisht ushqimi.
Dhe një nga treguesit më të rëndësishëm të hallallit është distancimi nga shpërdorimi. Sepse shpërdoruesit janë vëllezërit e shejtanit. Si ta quajmë shtëpi besimtare shtëpinë në të cilën jeton shejtani?
VATRA MË REALISTE E EDUKIMIT
Shtëpitë janë vendet ku çdo gjë mund të mësohet më sinqerisht dhe në mënyrë të përhershme, nga pastërtia e deri te sjellja e mirë. Asnjë mësues nuk mund të mendojë për fëmijën aq sa një nënë, askush nuk mund të jetë aq i sinqertë sa ajo. Po, nëna mund të mos dijë matematikë, mund të mos e dijë texhvidin e Kur’anit aq sa mësuesi, por mund ta bëjë fëmijën e saj të përshtatshëm për të dalë para mësuesit në mënyrën më të mirë të mundshme. Një nënë është nënë dhe askush tjetër nuk bëhet më nënë në këtë botë.
Në cilën medrese mund të gjenden mirësitë e hallkës së mësimit Riyazu’s-Salihin të një shtëpie?
Kur nuk mund të gjejmë një Jethrib për të emigruar, shtëpitë tona le të jenë vende ku kërkojmë strehim nga dyqanet, rrugët dhe madje edhe institucionet arsimore.
Meqenëse ne jetojmë në shtëpitë tona si qenie njerëzore, mund të ketë situata që kërkojnë diskutim. Kjo nuk do të thotë që shtëpia jonë është shembur. Këtë e shohim të natyrshme. Le të kemi gjithmonë një udhërrëfyes, diturisë dhe drejtësisë së të cilit i besojmë. Le të shkojmë tek ai dhe ta ftojmë atë, në mënyrë që ai të bëjë plane për ne. Të na tregojë gabimet tona. Kurse ne, le t’ia dëgjojmë fjalën atij.
Paraprakisht duhet të jemi të përgatitur, sepse sidomos edukimi i fëmijëve mund të sjellë probleme. Le të jemi gati të durojmë, edhe nëse duhen shekuj, dhe le të marrim këshilla nga dikush që di. Ne jemi një umet në gjendje të dobët tani për tani, por nuk jemi të pafuqishëm. Zoti na tregon shtëpitë tona si adresa. Shtëpitë janë adresa e paqes dhe dhembshurisë.
KUSHTETUTA E BESIMTARIT NË SHTËPI
1) Besimi është ai që e mban shtëpinë në këmbë. Besimi është themeli dhe çatia jonë. Lëre më diskutimin, por neve nuk na lejohet as t’i lëmë ata që debatojnë në shtëpinë tonë.
2) Veprat e mira me në krye namazin janë shenjat e besimit në shtëpinë tonë.
3) Shtëpia besimtare është një shtëpi ku engjëjt janë mysafirë. Gjithçka projektohet sipas atyre mysafirëve të bekuar, deri në erën nga e cila mund të shqetësohen engjëjt. Për këtë arsye, shfaqet kujdes për gjithçka, nga varja e një fotoje deri te të folurit e fjalëve të këqija. Secili anëtar i shtëpisë i nderon këta mysafirë, të cilët nuk mund t’i takojmë duke u dhënë dorën.
4) Të gjithë në shtëpinë besimtare janë të kënaqur me krijimin e Allahut (xh.xh.). Kushdo që është krijuar pranohet si i tillë. Askush nuk është për t’u pasur zili. Trupat, aftësitë dhe temperamentet pranohen siç janë krijuar. Pranimi i caktimit të Zotit është në kulmin e tij.
5) Ne e konsiderojmë veten si ruajtës të mallrave dhe mundësive në shtëpi. Nuk harrojmë se jetojmë në një botë ku gjithçka i përket Allahut. Ne jemi emanetqarë, andaj jemi besnikë ndaj amanetit.
6) Një nga veçoritë më të spikatura të një shtëpie besimtare është se ajo është një shtëpi ku praktikohet suneti i konsultimit. Është një shtëpi ku të gjithë flasin atë që ndjejnë brenda tyre dhe ku kryefamiljari i respekton të gjithë.
7) Nuk ka dallim mashkull/femër në shtëpinë besimtare. Në vend të këtij, ekziston vetëdija e të qenët rob i Allahut. Në këtë shtëpi padrejtësia konsiderohet si një nga haramet dhe shmanget, për shembull, siç shmanget alkooli. Vetëdija se fëmijët nuk e shtypin njëri-tjetrin as në lojërat e tyre është vendosur në atë shtëpi që në fillimet e saj.
8) Mbajtja e marrëdhënieve me të afërmit është e domosdoshme për atë shtëpi. Edhe fqinjësia mbahet nën mbrojtje si domosdoshmëri e besimit.
9) Njerëzit në këtë shtëpi janë të ndjeshëm ndaj vjedhjes së kohës së tyre, ashtu siç janë të kujdesshëm ndaj vjedhjes së një sendi. Në çdo gjë, nga mikpritja te argëtimi, koha e tyre nuk është më pak e vlefshme se paratë e tyre.
10) Shtëpia besimtare është shtëpia e diturisë. Kurse marrja e dijes bëhet për qëllime adhurimi. Secili përpiqet të fitojë kënaqësinë e Allahut me atë që ka mësuar.
11) Konsumi në këtë shtëpi trajtohet në tri pika: Ato që janë të domosdoshme, ato që janë të nevojshme dhe ato që janë luksoze. Meqenëse konsumohet në këtë mënyrë, mbrohet nga shpërdorimi dhe imitimi i verbër.
12) Këto shtëpi në fund të fundit janë shtëpi, jo xhami. Nuk është një vend ku nuk mund të qëndrohet pa abdest dhe nuk mund të thuhen fjalë të kësaj bote, si xhamia. Vetëm harami nuk hyn në këtë shtëpi, por hyn argëtimi, hyn gëzimi, hyn çdo gjë që nuk është haram.
PA HUMBUR KOHË
Le t’i zhvendosim shtëpitë tona në kufijtë e besimit menjëherë, pa humbur kohë. Ngado që të fillojmë, do të jetë fitore për ne, me lejen e Allahut. Në vend që të ecim një jetë me gabimet e së shkuarës, duhet ta kalojmë pjesën tjetër të jetës me shpresën për të renë. Menjëherë duhet të merret vendim për shtëpitë ku secili i del për zot gjuhës së tij, ku secili e përdor dynjanë, por dynjaja nuk mund ta përdorë atë, ku puna dhe lutja kombinohen me njëra-tjetrën, ku të moshuarit respektohen dhe për të rinjtë ka dhembshuri, ku sekretet e tyre nuk zbulohen, ku jetohet për vete dhe jo për hir të të tjerëve, ku bekohen me mysafirë dhe ku ndalohet hyrja e gjërave të shëmtuara nga përgojimi te thashethemet. Duhet të vendoset një rend i ri duke kërkuar falje për të kaluarën.
Zotëri besimtar, zonjë besimtare… Shtëpia e këtyre është shtëpi shprese. Nuk ka nevojë ta kërkojmë larg shpresën tonë. Ne kemi vite të tëra që vazhdimisht e dëmtojmë atë shpresë.
